وصیتنامه ملاهادی سبزواری

ندیمان!   وصیت  کنم   بشنوید             

که عمر گرامی  به آخر رسید

چون­این­رشته­عمر­بگسسته­شد             

به  آغاز،   انجام   پیوسته شد

خدا­را­دهیدم­به­می­شست­و­شوی            

بپاشید سدرم از آن خاک کوی

بجویید    خشتم   ز   بهر   لحد               

ز خشتی که بر  تارک خم   بود

بسازید   تابوتم   از چوب    تاک               

کنیدم می آلوده  در  زیر  خاک

چو ­از  برگ  رز  نیز  کفنم   ­کنید              

به  پای  خم  باده   دفنم  کنید

بکوشید   کاندر     دم    احتضار              

همین  بر   زبانم    بود نام  یار

نه ­شمعم­جز­آن ­مه به بالین­ نهید             

نه­حرفم­­جز ­ازعشق­تلقین ­دهید

ز مرد و زن  اندر  شب  وحشتم              

نیاید  کسی   بر  سر    تربتم

به  ­جز ­مطرب  آید زند  ­چنگ  را               

مغنی­کشد­سر­خوش آهنگ را

به  خونم   نگارید    لوح     مزار              

که­هست­این­شهید ره­عشق­یار

چهل  تن ز   رندان  پیمانه    زن              

شهادت کنند این چنین ­برکفن

که­این­را­به­خاک­درش ­نسبت­است              

ز دردی­کشان­می­وحدت ­است

نبودی   بجز   عاشقی  دین  او              

جز  این  شیوه  پاک  آیین    او

ندیدیم  کاری  از   او  سر    زند              

بجز اینکه  پیوسته  ساغر  زند

الهی   به   خاصان   درگاه    تو              

به سرها که شد خاک در راه­تو

به   افتادگان   سر  کوی   ­    تو              

به حسرت  کشان  بلاجوی تو

به حق­سبو کش،  به میخوارگان               

که  هستند  از خویش آوارگان

به  پیر  مغان   و   می    میکده              

به  رندان  مست  صبوحی زده

که­فرمان­دهی­چون­قضا­را که ­هان              

ز  اسرار  نقد    روانش  ستان

نخستین  و  آلایشش  پاک  کن              

پس ­آن­گاه منزلگهش خاک ­کن